Fictieve wereld

Woensdag 02:00 PM, Financial Management. De slaap treedt aan nadat ik alweer een uur aan het luisteren ben naar de lerares met monotone stem, Dr. Rebecca Coster. Ik geef mijzelf een paar tikken in het gezicht en ga rechtop zitten. Ik was vrij laat aangekomen en zag enkel een paar vrije plaatsen in de achterste rijen van de collegezaal, wat mijn korte concentratieboog extra op de proef stelt. Na het rechtop zitten merk ik dat de lerares stopt in haar verhaal en mijn kant op kijkt. Ze schuift met haar ogen van links naar rechts en ik zie een verandering in der gelaat. De opgewekte vrouw verandert vrij rap in een wat teleurgestelde, ongemakkelijke vrouw. Ik kijk nog eens goed en merk dat het niet naar mij is, maar naar de vier Chinese dames naast mij. Ze schraapt haar keel en ze gaat verder met haar verhaal. Ik blijf echter steken bij de vier dames naast mij, welke compleet afgezonderd al het complete college gevangen zitten in hun fictieve wereld met interactief touchscreen. Iets wat van een leuke hype naar een serieus communicatie probleem aan het gaan is.

Een gevoel van bangheid bevangt mij, nadat ik denk aan de toekomst wanneer deze dames serieus moeten gaan anticiperen in het zakelijk leven. Het idee dat zij niet in staat zijn voor even het internet af te sluiten om daadwerkelijk wat te leren in de echte wereld, is een steeds groter wordend en serieus probleem. Blijkbaar kan er niet gerelativeerd worden dat per college ongeveer 200 pond betaald wordt, welke uiteindelijk compleet onbenut wordt. Ik laat de gedachte net varen wanneer ik hoor dat we pauze hebben. ‘Thank god, finally’ hoor ik één van de dames zeggen. Flabbergasted blijf ik achter in de collegezaal. Ik verzink weer in mijn gedachten en denk terug aan het concert van John Legend met Mandy, om het probleem uiteindelijk kracht bij te zetten.

We lopen het metro station uit richting het theater met het idee dat we veel te vroeg zijn. Om precies te zijn twee en een half uur. Gelukkig moeten we nog avondeten en kunnen we daar wat tijd mee doden. We lopen langs een pub met een groot bord buiten; “We are proud to serve quality pub-food”. Mandy stopt en kijkt mij vragend, maar alles betekenend aan. ‘Ja lijkt me een top plek’ antwoord ik haar ongevraagde vraag. Nadat we plaats hebben genomen aan een tweepersoons tafel bestellen we een pint + fruity dry white wine. Na het bestuderen van de kaart bestellen Mandy en ik respectievelijk, een Mushroom and Chicken Pie en Classic Homemade Burger. Een stel wordt naast ons geplaatst en voor dat zij gaan zitten, besluit de man even zijn shirt omhoog te trekken en zijn Engels-witte buik te ontbloten. ‘Nou mijn honger is in ieder geval gestild schat’ zeg ik met een tikkeltje ongeloof te horen in mijn stem. De vrouw buigt voorover naar onze tafel: ‘Are you alright?’ komt er relatief bitcherig uit. ‘Yeah everything is fine we were just talking something in Dutch’ antwoord ik rustig. ‘Oh, because I was thinking it was because my husband pulled up his shirt’. Goh, er zit toch nog iets van een hersencel verborgen in die reet. Ik kijk haar alleszeggend aan en focus mijn aandacht weer terug naar mijn gezelschap. De rest van het diner merken we op dat die fictieve wereld zich weer meester maakt van onze buren. Samen uiteten om vervolgens beide op je touchscreen te tikken en aandacht te geven aan anderen. Wat een top idee. Vervolgens, wanneer het eten word opgediend - wat overigens volledig in proportie is ten opzichte van haar omvang - wordt het eten eerst vastgelegd met haar digitale wederhelft voordat het gegeten wordt. Vervolgens wordt naar alle waarschijnlijkheid het eten eerst gedeeld op elk denkbare sociale platform; Facebook, Twitter, Instagram, Snapchat etc. Met: “Having diner with my hubby”. De ironie, welkom in 2014.

Mandy kijkt me vragend aan naar dat haar met champignon en kip gevulde taart een stuk zwaarder op de maag valt dan verwacht. Onder het mom, ‘wil je proeven?’, schuift ze het restje mijn kant op. De bedienster komt naar onze tafel gelopen en merkt mijn lege glas op, ‘anything else to drink sir?’. Ik kijk vlug op mijn horloge. Nog een uur te gaan; ‘No thank you ma’am, I rather would like the bill please’. Teleurgesteld loopt ze weg om het tegenovergestelde te doen dan waar ze zich op in gesteld had. Na het succesvol testen van de glijgraad van mijn pinpas, lopen we voldaan de pub uit en de drukke straat op. Een loopje van vijf minuten is nodig om bij het concertgebouw te komen. We worden door de aardige vrouw gewezen waar we moeten zijn. We hebben gelukkig een staan plek. Net voor het begin van het concert komt er een stel voor ons op de stoelen zitten. De fictieve wereld haalt ze uit der zak, klapt het hoesje open, tikt vliegensvlug richting de app die ze nodig heeft en doet der arm naar voren. Der vriendje wordt gesommeerd te lachen voor de komende selfie. Als een volgeling doet hij wat hem gezegd wordt. Het scherm wordt snel wit en de foto is gemaakt. Een filter wordt gebruikt om de realiteit te verbloemen, zwart staat er helaas niet bij zou ze gedacht moeten hebben. Daar gaat de foto richting der ‘vrienden’ op de hoop voor een nieuw record likes en wat nog meer.

Het concert is ver boven verwachting en Mandy en ik zijn verdacht klef bezig. We lijken wel weer een verliefd stel. Vooral het gejuich van Mandy op John Legend, welke ons vertelt dat het nog wel eens een heel warme avond kan worden, laat niks te wensen over. Ik ben verbaasd hoe vaak ik een wit licht voor mij zie verschijnen in de voorderest donkere zaal. Zal ze wel wat meekrijgen van deze geweldenaar? Waarschijnlijk niet, het is vooralsnog belangrijker te laten weten dat je hier zit ipv te genieten van een geweldige artiest. Ze steekt, precies op het beste stukje van het concert - Ordinary People - haar telefoon de lucht in pal voor mijn neus voor de ‘next level’ selfie. Waarschijnlijk in de hoop eindelijk haar goede kant te hebben gevonden. Net voordat ik wil zeggen dat ze mijn concert aan het verneuken is en dat geen filter helpt - ook al draagt een aap een gouden ring… - kijkt de vrouw naast haar, haar kant op en schatert het uit. De meid wordt met beide benen weer even op de wereld gezet. Kut, hoogtepunt gemist. Ik baal, deze vorm mijn exhibitionisme wordt steeds serieuzer. De daadwerkelijke contacten verwateren en jezelf zijn is nooit meer goed genoeg.

Overdondert van het geweldige concert lopen we de regenachtige avond tegemoet op zoek naar de eerste de beste metrolijn die ons terugbrengt. Napratend wil ik mijn fictieve wereld uit mijn zak pakken om te kijken hoe we terugkomen. Ik kijk ernaar en beweeg mijn vinger naar de bovenkant. ‘zet uit’ staat er in het beeld, sommerend om naar rechts te swipen. Ik kijk Mandy aan - fuck it - we zien wel hoe we thuiskomen. Een last viel er van mijn schouders en ik kon mezelf eindelijk volledig richten op het hier en nu. Genieten van het gezelschap en de dingen om me heen. De ironie overkomt mij, want de meeste mensen zullen dit lezen door het gebruik van dezelfde media. Het zit verstrengeld in ons leven en het is ons eigen verantwoording om dit te doseren waar nodig, zodat we ons ‘echte’ leven nog kunnen leiden.