December, a month to remember

Maandag 1 december, ik sta op met een dubbel gevoel. Ik kijk uit het raam en de hemel huilt over London. Dramatisch weer, maar ik heb een hoop te doen. 1 december is namelijk vaak de dag voor 2 december. En 2 december is een datum waar ik al twee weken tegenop kijk. JLR staat morgen op het programma. En JLR staat voor Jaguar Land Rover.

Waar ik een jaar geleden als grap per ongeluk tot de derde online sollicitatieronde was gekomen voor een traineeship hier in Engeland, heeft JLR mij dit jaar gevraagd om het opnieuw te proberen. De zelfde online tests had ik goed afgesloten, waarbij ik een mail kreeg dat ik voldoe aan de voor hun gestelde uitslagwaarden. Holy fuck, en nu? ‘What this means is that the next step for you could be an invite to an assessment centre. However, in order to determine the candidates to invite (and the order in which they are invited), we rank based on a combination of online test scores, Situational Judgement Test scores and UCAS points’. Jeetje, goed verhaal, lekker kort. 11 november was de datum van de mail. Ik was STOKED. Voelde mezelf Michael Jackson wanneer ik door m’n kleine kamertje de moonwalk probeerde te doen, alvorens ik m’n handstand kunsten op de proef ging stellen, en m’n benen met mach 30 tegen de kast zeilde. De laatste zin drukte de pret waarbij ik werd verteld tussen januari en mei 2015 meer te horen zal krijgen. Ach, ik word in ieder geval in acht genomen bij Jaguar Land Rover, hoe vet!!

Nog geen week later krijg ik een telefoontje van een onbekend nummer. De eerste klikte ik weg, aangezien ik in de les zat en ik niet zomaar weg wilde lopen. Gelukkig was het vrouwtje aan de andere kant van de lijn nogal eigenwijs en aanhoudend en werd ik twee seconden later weer gestoord door dat irritante onbekende nummer. Tegen de zin in sta ik op, loop naar buiten en schreeuw nog net niet door de telefoon dat ik onbereikbaar ben; Yes, it’s Tim, antwoord ik de lieve vrouwen stem aan de andere kant. ‘Hello i’m from Jaguar Land Rover and I would like to congratulate you with an invitation to our assessment centre on the 2nd of December’. Ik geef mezelf een vuist in het oog, om 200% zeker te zijn dat ik niet slaap. ‘uuhhhh, well thank you very much’ kwam er op z’n steenkolen Nederlands eruit. Na de hartslag terug gebracht te hebben tot 400, vroeg ik wat het plan was. Ik kon kiezen tussen twee tijden; van 8:00 tot 12:30 of van 11:30 tot 17:00. Fuck, wat duurt dat lang. Beetje nadenken leverde de tweede tijd op waarna ik te horen kreeg dat ik allerlei zooi mee moest nemen, maar dat werd ook nog vermeld in de bevestigingsmail. Jezus, zeg dat dan gelijk dan luister ik wat minder goed zie je. Flabbergasted hang ik de telefoon op en blijf trillend voor een minuutje of vijf even stilstaan. Totaal onverwachts en veel te vroeg mag ik langskomen bij Jaguar Land Rover’s assessment centre. KUT, das eng.

Nog geen vijf minuten later krijg ik de bevestigingsmail, met daarin de gegevens waar ik heen moet en wat ik mee moet brengen. Onderaan wordt subtiel, maar toch nadrukkelijk, vermeld dat je er best even wat knapper eruit mag zien dan wanneer je naar de bios gaat. A suit it is. Ik word verwacht in een Holiday Inn Hotel ergens in de buurt van Birmingham. Tweede issue, hoe de fuck kom ik in godsnaam van dit gehucht naar dat gehucht? Een snelle google raadpleging laat mij een 107 huren voor die dag ergens in de buurt van de campus. Yeah, links rijden en rechts zitten, welkom in de wereld van de alternatievelingen.

Derde issue, wat is eigenlijk zo’n assessment centre? Nog nooit van gehoord, en ik krijg er al een paar uur de slappe kak van. ‘The day will consist of three activities: a Group Exercise, Behaviour Interview, In-Tray Exercise. You do not need to prepare in advance, or bring anything with you. All of the exercises will be based on the Jaguar Land Rover High Performance Behaviours, which can be found on our careers website.’ Is toch fijn, een uitleg waar je geen reet aan hebt. De volgende twee uur houd ik me zelf bezig met het uitzoeken van de betekenissen van de opdrachten. Ik kom er achter dat er een rollenspel gespeeld moet worden met andere sollicitanten, dat een werkdag wordt gesimuleerd om je omgang met stress te monitoren en dat ik even flink wat moeilijke vraagjes toegespeeld krijg om te achterhalen of ik eigenlijk niet gewoon een lul ben.

Zit ik hier uit het raam te kijken naar de regen op de stoep, met nog zoveel dingen voor te bereiden, ze zeiden immers dat ik niks hoefde voor te bereiden of mee te nemen. Betekent eigenlijk; als je je niet voorbereidt ben je echt de lul die dag. De laatste twee weken stonden in het teken van opkijken tegen deze dag. Een hele dag in professioneel Engels praten met alleen maar Engelsen om je heen, maakt me tikkeltje zenuwachtig. Evenals in Birmingham komen met dat maffe links rijden en het stuur rechts. ’s Avonds bel ik m’n schoonzus nog even op om cruciale sollicitatietips te ontvangen, leg ik m’n pak klaar en strik ik de stropdas, Skype ik nog even met Mandy om te horen dat het goed komt en dat ik capabel genoeg ben om m’n veters te strikken, en hoor ik van m’n ouders dat ik er maar niet al te hoge verwachtingen aan over moet houden om de teleurstelling te verkleinen. Welterusten…

Drie uur te vroeg gaat m’n wekker af, kut ding. Heb nog nooit tegen een dag op gekeken, maar vandaag staat te boeken als een spannende dag. Ik kleed me aan, kijk in de spiegel, maak een foto en stuur die naar Mandy om te bevestigen dat ik er goed uit zie. Zoals het betaamt regent het buiten alsof er een watertekort opgelost moet worden. Na een korte twintig minuten met de bus kom ik bij het huurbedrijf aan. Ik check nog even de glijgraad van de pinpas en krijg een vrij nieuwe schoenenboks met wielen aangewezen. Rondje om de auto om de schade op te nemen, en ik stap in om achter het stuur plaats te nemen. Toch gek om in een auto te gaan zitten en dan op de passagiersstoel te zitten met rechts van je het stuur. Ik kijk om me heen of niemand deze idioot in de smiezen heeft en loop snel naar de andere kant om aan de ‘verkeerde’ kant in te stappen. Ik start de blokkendoos en rij weg om als eerste maar even te gaan tanken. Service is namelijk een marketing strategy welke je als bedrijf alleen maar geld kost, dus ben ik eerst een half uur bezig om een pomp te zoeken. Kut bedrijf. Dat links rijden is nog vrij gemakkelijk. Gelukkig zijn wij mensen kuddedieren, dus je volgt gewoon de rest en het komt helemaal goed. Aangekomen parkeer ik de wagen tussen gloednieuwe Jaguars en dikke Range Rovers wat me doet vermoeden dat ik op de goede plek ben gekomen. Ik stap uit, doe mijn jas aan en kijk naar mijn rechterhand. Beetje rood en zeurend vanwege het rammen van de rechterdeur, aangezien de pook ook aan de linkerkant zit. Vol goede moed en een geïrriteerd darmstelsel loop ik het pand binnen. Het blijkt dat er niet alleen een assessment centre gaande is, maar dat de werknemers een trainingsdag hebben wat het vermogen op de parkeerplaats bevestigt. Ik ben een uur te vroeg en er wordt mij verteld plaats te nemen in de lounge alvorens wij worden opgehaald door de HR mensen.

Ik ben niet de enige sukkel die een uur te vroeg is en er zitten er nog twee te praten in de hoek. Ik steek mijn hand op en vraag half of zij hetzelfde moeten als ik. Na een bevestigende knik pak ik een stoel en vestig mij bij de anderen. Een voorstelrondje volgt om uiteindelijk te eindigen bij de vraag: ‘are we the only ones for today?’ Ze lachen en vertellen dat er in totaal 24 sollicitanten aanwezig zijn vandaag. Twaalf in de ochtend en twaalf in de middag. Dat valt nog mee en de concurrentie lijkt me mee te vallen. Uur later worden we opgehaald om een inleidend praatje te krijgen over JLR en over de dag zelf. Alvorens wij het diepe ingegooid worden, krijgen we eerst nog een vijfsterren lunch aangeboden die een vergelijkbaar smaakgehalte heeft van tien maal je lievelingskorstje. Voor mij ligt een map met informatie over het bedrijf en de dag. Ik sla die open en lees even door wat er zoal verwacht gaat worden. De eerste leaflet verklapt dat je jezelf van geluk mag prijzen dat je hier bent, aangezien er ruwweg zo’n 2400(!) aanmeldingen binnen zijn gekomen. Hoe dan? Ik kijk op mijn naamplaatje en zie daadwerkelijk mijn naam, zonder enkele spelfout opgeschreven staan. Ik kijk mijn details na en kom erachter dat ze echt mij bedoelen en niet één of andere, tien keer betere, kloon van mij. Hoe kan dat irritante, veel te drukke, middelmatig joch dat teruggezet is naar Havo nu opeens hier zitten? Euforie overkomt mij en krijg het gevoel dat ik heel misschien de dag nog wel eens goed kan afsluiten. Dan word ik weer met beide voeten op de grond gezet en moet ik naar de wc.

Horloge slaat 16:30, deo is in de aanslag om de oksels te verfrissen voordat ik weer twee uur in de auto zit te broeien. De dag is om en ging boven verwachting goed. Alles ging heel geleidelijk en natuurlijk voort waardoor ik steeds beter presteerde en ik zelfs wel een positieve uitkomst wil verwachten. Ik wil de auto instappen, waar ik het goede nieuws via de digitale lijn overbreng naar dat blonde meisje 1000 km verderop. Ik vind mezelf in een blije staat en voel me zeker over de dag. Dat blonde meisje aan de andere kant heeft vanaf het begin het gevoel dat we met z’n tweeën eindigen in Birmingham waarbij ik de baan van mijn dromen heb bemachtigd. Niemand is daar zo zeker van als zij en zelfs ik durf daar nu een beetje over na te denken. Wat als? Kut, wat komt dat dichtbij. Doei gedachten, ik ga rijden.
Thuis aangekomen, laat ik mijn ouders weten dat het allemaal boven verwachting ging en zie de dubbele gevoelens tekenen op hun gezicht. Het idee dat hun kleine jongen misschien emigreert is een brug te ver om 100% blij te zijn. Logisch. Kapot, val ik om 9 uur met m’n bek op de laptop in slaap, waarbij ik een half uur later mij verplaats naar het wat comfortabelere bed. Ik denk nog even na over volgende week, aangezien ik uiterlijk binnen 7 werkdagen te horen krijg wat de uitslag is. Een mail betekent DOEI, en een belletje betekent HOI! Het touchscreen ligt in ieder geval dag en nacht op de lader en op luid. Ik haat luid.

3 december 15:00 uur. Ik hijs mezelf in een sportbroekje en stop de zaalvoetbalschoenen in de tas. Net voordat ik de deur achter me dicht wil trekken, gaat de telefoon af. Oh kut, vergeten. Ik pak de telefoon op zonder aandacht te besteden aan de verzender van het telefoontje. ‘Hallo met Tim’ antwoord ik zonder na te denken dat dit het Engelse nummer is. ‘Is this Tim van Lunteren?’, een flits gaat door mijn gedachten en voor dat ik kan zeggen: ‘who the fuck is this?’ vertelt hij mij dat ik spreek met Rob Gil van JLR. ROT OP. ‘Congratulations Tim, we would very much like to offer you the job at Jaguar Land Rover’. Ik voel me licht in het hoofd worden en zoek snel me bed op. Tranen springen in mijn ogen en ik heb niet eens door dat de beste man al twee keer vraag of ik de baan wil aannemen. Natuurlijk is dat een formaliteit, want welke randdebiel zegt daar nu nee tegen?! Ik krijg te horen dat het contract opgestuurd wordt naar het bij hun bekende adres, waarna ik alleen nog maar een simpel ‘yes’ kan brabbelen. Grinnikend hangt hij de telefoon op nadat hij mij een goed potje zaalvoetbal had toegewenst. Zaalvoetbal? Wat is zaalvoetbal?
Bij gekomen van deze zooi, draai ik het nummer van dat bekende blonde meisje in Noord Holland. Stamelend krijg ik eruit dat ik aangenomen ben voor een droombaan. Dat het gelukt is en dat we inderdaad ons leven kunnen voortzetten in Birmingham. FUCK wat cool. Mijn ouders zijn daarna aan de beurt waarbij mijn moeder een hartaanval nog net kan overwinnen en mijn vader na het gesprek nog steeds niet overtuigd is. Niemand, waaronder ikzelf, had dit zien aankomen. Mijn schoonouders zijn daarna aan de beurt waarbij ik hen feitelijk vertel dat hun dochter gaat emigreren.

Vanaf 7 september 2015 zal ik beginnen aan mijn droombaan. Mandy gaat mee en wil hier graag haar studie afronden. Het zullen enerverende jaren worden waarbij wij beiden ontzettend naartoe leven. Engeland, wat begon als een avontuurtje voor een jaar, wordt nu rap blijvend.

Adiu,
Tim